Zawiść! Okrutna cecha

Już raz pisałam, jak podczas rozwijania się pasji zwijają się znajomości. Kurczą się, jak bluzka w praniu. Samoistnie, bez specjalnych zabiegów czy starań. Naturalna selekcja. Niektórzy pomyślą, że od tego biegania w głowie nam się przewróciło. Że od ciągłych podskoków i przeskoków ten orzeszek w głowie obtłukł się jak jabłko, które już jest mało atrakcyjne.

Ten orzeszek może i tłucze się po głowie, ale dzięki tym wstrząsom doznał olśnienia. Nie tylko podczas biegania. Nie będę tu wywyższać tej dziedziny sportu, bo nie tylko my tłuczemy orzechem po czaszce. Całe grono szanownych sportowców zna ten problem. Chociaż... czy faktycznie jest to problem? Dla innych owszem, ale nie dla nas :)

Otóż ów orzeszek, jak już go tak nastukamy, zostaje pobudzony do lepszego myślenia i funkcjonowania.

Zaczadziliśmy go oparami z endorfin, dzięki którym wyluzowani uśmiechamy się do wszystkiego wokół. Totalny odlot, jak na haju. I właśnie taki stan pozwala nam nie reagować na wspomniane wcześniej kurczenie się znajomości. Mowa o tych, którzy próbują nam ten stan bezczelnie zatruć. I nie chodzi mi o zwyczajne marudzenie typu "Znowu nie idziesz z nami na imprezę" lub "Stary daj spokój, chodź na piwo" - tego typu teksty to pikuś :)

Czas przejść na wyższy level!

Pewnie się teraz zastanawiasz, co mam na myśli. Część z Was już pewnie wie o czym mowa :) ale rozjaśnię temat.

Level nr 2: zawiść, zazdrość, kompleksy i chęć podniesienia własnego ego kosztem drugiej osoby.

Generalnie mało konstruktywna krytyka mnie nie rusza. Ta bardziej irracjonalna może ewentualnie wywołać jakiś lekki uśmiech. Choć to i tak za dużo powiedziane. Delikatne uniesienie prawego kącika ust... w zupełności wystarczy. Na więcej nie ma sensu się wysilać :)

Pytanie tylko, skąd w ludziach tyle jadu i zawiści?

Odpowiedź jest prosta :) nie wciągają endorfin, trują się od środka chcąc przy tym zatruć życie innym. Bo skoro im coś nie wychodzi, to dlaczego miałoby wychodzić innym?

To tak, jak z kobietami... wiem, że jestem jedną z nich, ale nie mam zamiaru ich bronić. Przynajmniej w tym przypadku. No bo jak wytłumaczyć chorą zazdrość?

"Nie lubię jej, bo jest ładniejsza, ma większy biust albo potrafi schować słonia w karafce". A jak jeszcze nie daj boże powodzi się jej w życiu, tak ogólnie... oj! To wtedy ta pierwsza poruszy niebo i ziemię, by tej drugiej się nie udało...

Na szczęście jestem tak zaczadzona endorfinami, że nie obchodzi mnie co kto myśli, co kto zrobił i z kim, a dlaczego, a po co?! Nie interesuje mnie też dlaczego mnie nie lubisz, bo to nie jest mój problem ;)

W życiu mamy sprawiać przyjemność sobie, a nie innym.

I jak tak sobie wyprzedzam myśli i wybiegam nimi do przodu... nawet bardzo do przodu, to zdecydowanie nie widzę się jako moher wiszący w oknie. Tzw. osiedlowy monitoring, który obserwuje co kto zrobił, o której i z kim, a dlaczego w tą stronę skręcił, a nie poszedł prosto...

Wisieć... to mi będzie dalej wszystko i powiewać. Ewentualnie - o ile zdrowie pozwoli - wisieć będę wciąż - na listach startowych imprez biegowych.

Bieganie (i nie tylko ten sport) może bardzo przewartościować nasze życie. Powoduje, że inaczej odbieramy świat i codzienne sytuacje. Dostrzegamy ludzi, którzy nam wiele dają, ale i takich, którzy nas zatruwają bądź nie wnoszą nic wartościowego do naszego życia. O ile Ci ostatni są nieszkodliwi, to ci trujący - do odsunięcia - nie warto o nich zabiegać.

I zacytuję teraz koleżankę, która pięknie to ujęła:

"Nie jestem zupą pomidorową, żeby każdy musiał mnie lubić. Z makaronem czy z ryżem? Nie będę się dopasowywać do gustów ludzi" - jak coś im nie pasuje, niech chodzą głodni ;)